De zomer van de festivals

Al jaren roepen we het: we gaan niet met vakantie dit jaar, we gaan leuke dingen doen in eigen land. Maar ja... dan moeten we dringend naar Turkije, Curaçao, Oostenrijk, Canada... en zit thuisblijven er wéér niet in.

Maar.... dit jaar is alles anders. Dochterlief ging met haar pa naar Italie tussen eindexamen en diploma (jazeker, ze is geslaagd) in, en in augustus gaan we samen 5 dagen naar Berlijn. Dus in de tussentijd: tijd voor fun in eigen land.

En mensen, wat is er veel te doen. Deze 40 plusser ging eerst naar het 55+ festival in Den Haag (lol) vanwege de leuke muziekgroepen die er optraden. Je krijgt niet vaak de kans een Surinaams dameskoor te zien optreden tenslotte. Sfeervolle oude liedjes, swingend gebracht in het Stadhuis.

The Hague festivals volgde; een eenmalig optreden van Masalsa op de Rum Rhythm avond, Wouter Hamel op de jazzavond. Pareltjes in hun soort, gratis te bewonderen in de stad.

Een hele rits eindexamenfeesten. Naarmate er meer drank in de dames en heren ging, werd het gehalte slap-lullen steeds hoger. Lol. Al eens gehoord van een BVO-tje? Dat is een biertje-voor-onderweg, heel noodzakelijk om om 2 uur 's nachts de afstand Voorburg-Pijnacker in gepaste dronkenschap te overbruggen.

Trafassi trad voor een prikkie op in het Casino Scheveningen; het was eivol en heel Surinaams Den Haag was aanwezig.

Jazz in de gracht (ja u leest het goed: IN de gracht) op de Bierkade. In de avondzon met bungelende beentjes op de kade; blikje bier, vriend, dochter en goede muziek. Wat wil een mens nog meer.

Dit weekend is er volop muziek te beluisteren op het Spui: in het kader van de Koninkrijksspelen komt de top van de Antilliaanse muziekscene optreden. Izaline Calister, Randal Corsen, Cache, Grupo Serenada... het kan niet op.

Dan volgend weekend het Zomercarnaval in Rotterdam, de laatste dag van Kwakoe in Amsterdam. Wij houden ons muzikaal wel bezig, dus.

En dan sla ik voor het gemak de reguliere dansavonden in Greve en Musicon nog even over. Oh ja, en de Culturele zondagen in Utrecht, in juni. En en en.... alle festivals waar we niet geweest zijn. Nyama, Festival del Sol, Cubafestival in Tilburg, er is gewoon te veel.

Enfin: tijd om met vakantie te gaan is er dus niet. Ban baila!

Toko

En dan raak je aan de praat met de eigenaar van een Indische toko in Voorburg. Een toko vlakbij je huis, een toko waar je graag komt. Met hele goede Indische gerechten.

De eigenaar blijkt uit Afghanistan te komen. Gevlucht met zijn vrouw en kinderen. Dáár was hij apotheker, had een eigen apotheek. Zijn vrouw was bouwkundig ingenieur. Zes jaar geleden gevlucht.

Nu hebben ze een goedlopende toko. De 3 kinderen gaan naar school in Leidschendam. De oudste zit op het VWO. Waar dan? Oh, op het Veurs Lyceum. Wie die zoon dan wel is. Volgt een naam. Ja, die ken ik wel. De wereld is klein.

Van hoogopgeleid in Afghanistan, naar toko-eigenaar in Voorburg. En dat in 6 jaar tijd. De familie heeft inmiddels de Nederlandse nationaliteit, pa spreekt redelijk goed Nederlands. Hij heeft een bestaan hier op weten te bouwen. Een bestaan in veiligheid.

Maar de droefheid die uit zijn ogen spreekt, treft me iedere keer weer.




Ja, dat verjaardagsproject, dat moet ook nog een vervolg krijgen he? Misschien straks!

Verjaardagsproject - het vervolg

Nadat ik vorige week zo heldhaftig begonnen was aan dat project, verzandde het natuurlijk acuut in zieke-konijnenellende, Koninginnedag, langdurige wandelingen in Haagse stadsparken en dergelijke.

Hier dus een poging-tot-update.

Waar waren we gebleven? Ja.

Zaterdag

Het zaterdagkado was een niet-materieel kado: met een vriend deed ik uitgebreid het Zuiderpark aan. We genoten van de repetitie van een brassband-mét-showcorps, aten een ijsje, banjerden in tropische temperaturen het hele park door, snoven de lucht op van véél bbq-s, haalden vervolgens roti en aten dat op tijdens het kijken naar een mooie muziek-dvd.

Zondag

Ja, dat is niet moeilijk: de overwinning van PSV natuurlijk! Een mooier kado konden we niet krijgen op de zondag.

Maandag

Maandag... wat was er maandag voor moois. Lastig. De Koninginnenach had ik wakend bij een ziek konijn doorgebracht, misschien is het feit dat ik haar leven wéér gered heb, mijn mooiste kado van de maandag. Verder was het vooral een dag om snel te vergeten.

Dinsdag

Een ritje naar Ikea leverde een mooi klaptafeltje op om op het balkon te gebruiken. Kleine Troy kreeg ook een kadootje: 2 nietjes in zijn buik omdat Meneer Jansen hem zo verschrikkelijk gebeten had. Ik geloof niet dat hij het leuk vond.


Presentjes die, zo lijkt het, altijd maar door lijken te gaan zijn het verschrikkelijk mooie weer, en het plezier wat ik aan mijn konijnen beleef. 's Morgens door een konijn helemaal gewassen worden omdat 'ie je zo lief vindt, blijft toch heel speciaal!

Verjaardagsproject

Volgende week ben ik jarig. Nou moet je van élke dag een feestje maken, dat weet ik wel. Maar gisteren ben ik begonnen aan iets nieuws:

Het verjaardagsproject.

Elke dag, tot mijn verjaardag, geef ik mezelf een kadootje. Dat mag iets materieels zijn, of een leuke afspraak, dat maakt niet uit. En gisteren deed ik zowel mijn fiets (zie boven, maar dan een knalgele) als mezelf een genoegen: ik kocht een nieuw zadel. In de winter had, ergens in het uitgaansgebied van Den Haag, een of andere lolbroek mijn zadel zo ongeveer doorgesneden. Sindsdien fietste ik op een zadel-met-plastic-zakkie. Geen gezicht, en het is ook nog lastig want je witte broek neemt onherroepelijk de kleur van het zakje aan. Beetje jammer, stelde ik proefondervindelijk vast. Enfin.

Een nieuw zadel dus. Het resultaat? Mijn fiets lijkt wel nieuw. Pimp your bike!

De jaarlijkse prikkenparade

En daar was ie weer: het bericht over de jaarlijkse prikkenparade. Onwetend van het onheil wat de beestjes boven het hoofd hangt, zitten ze tevreden in hun hok en eten hun avondeten.

Een kwartier later ziet hun leven er héél anders uit:

Het hele zwikkie staat klaar in de gang om afgevoerd te worden!

Op een rijtje bij de dierenarts. Er zijn nog 15 wachtenden vóór u...

Hopper benut zijn tijd goed en laat Saar even merken wie de baas is.

Dit zijn toch geen konijn-waardige houdingen, of wel soms???

Dierenarts Nijhuis is zeer te spreken over onze 4 lieverdjes, en nadat alle nageltjes onder hevig protest ook weer geknipt zijn, mogen we weer naar Voorburg terug. Een uurtje later zitten Hopper en Saar boos te zijn in de keuken, Meneer Jansen zit - hoe kan het ook anders - te vreten en Troy? Troy slaapt.

*&#%$@# !!!

Het is een soort vrijdag-de-dertiende, maar dan anders.

Voor afgelopen nacht had de HTM een hele leuke activiteit in gedachten: uitslijpen van de tramrails in de bocht vlak achter mijn huis. Dat is op zich al een takkeherrie, en als klap op de vuurpijl stond er ook nog een enorme dieselgenerator te snorren om het railsslijpen mogelijk te maken. Héérlijk geslapen. Not.

Om half 7 vanmorgen, toen de HTM klaar was met feestvieren, werd ik wakker van 2 konijnen die elkaar probeerden af te maken in de keuken.

Om kwart óver 7 begon de balkonrenovatie van de voorzijde van ons flatgebouw. Het werk zou beginnen aan de andere kant van de flat, een portiek of 4 verder. U raadt het al: de heren hebben niet goed gelezen en begonnen aan deze kant.

Met een pneumatische hamer.

4 Konijnen in de stress, en Roos een pokkenhumeur.


Op een of ander manier is dit níet mijn dag. Denk ik.

Troy, just Troy

Zo kan alleen een baby-konijn slapen. Echt in een hele diepe slaap.

Klein konijntje, enigszins verloren in een grote kamer.

Riep u mij?

Nieuwe site

Leuk, een eigen site bouwen. Eindelijk van die formats van Blogger, webstreepjelog en consorten áf. Eindelijk precies zoals ik het wil. Eindelijk een goed boek gevonden. Nog éven puzzelen, kleurtje kiezen, foto's invoegen. Gaat helemaal goedkomen, ik weet alleen nog niet wanneer. Mijn domein heb ik in ieder geval al gereserveerd.

Allemaal beestjes

En zo reed ik op een zonnige zaterdagmiddag "even" naar Ermelo, naar konijnenopvang Bunnybin, om een konijn te ruilen. Een paar weken geleden had ik daar Mobeck gehaald, maar Jansen en hij konden geen vriendjes worden; vreselijke vechtpartijen hebben we gehad. Dat werd dus niks. En nu dan Troy. Een heel jong konijn, een paar maanden oud, met vliegtuigoren waarvan er al ééntje hangt. Samen hooi eten vonden ze in ieder geval heel gezellig, hoe de rest uitpakt moeten we even afwachten.

Het is hier een enorme beestenbende ondertussen, want ook Claire's ratten, die normaliter bij haar vader wonen, logeren hier. Links Cooper, rechts Mini. Ze zijn uitermate schattig. Vanmorgen hebben ze ook meegedaan met het paasontbijt: een plakje hardgekookt ei werd in no time opgepeuzeld.

Op de site van Bunnybin (de link is verstopt in de titel van dit logje) kun je mij nog bewonderen met Meneer Jansen in mijn armen.

Ik ga even van het mooie weer genieten. Meer foto's van Troy volgen laterrrrrrrrr.

Moe

Speedy Gonzales on the move.

Een doorsnee woensdag.

Opstaan, 4 konijnen verzorgen, ontbijt en lunch maken voor 2 personen, douchen, ontbijten, wég. Muziekje op de oren en fietsen naar school. Werken tot 16.30 uur. Weer thuis: 4 konijnen los laten lopen, de puinhoop erna opruimen, stofzuigen, dweilen, eten koken. Eten met dochter, afwassen, was draaien en drogen. 19.30 Uur naar zwembad, 30 banen zwemmen. Thuis danskleding aan en op de fiets naar Den Haag om even te dansen. Pffffffffff... als ik het zo nalees word ik doodmoe van mezelf!

Denken op donderdag

Jaaah dat is lang geleden, ik weet het. Moet ik nou nog schrijven of niet? Eigenlijk heb ik er geen zin meer in. Maar bij alles wat ik meemaak, vormt zich automatisch een log in mijn hoofd. Jarenlang loggen leer je niet af in een paar weken.

Er gebeurt heel veel waar ik niet over kan, wíl loggen.
Er gebeurt net zo veel wat wel gelogd kan worden.
Er gebeurt zo veel, dat ik soms de tijd niet heb om te loggen.

4 Konijnen die iedere dag een bron van vermaak zijn. 1 Dochter waar het nodige over te vertellen valt. Percussieles. Concerten van Antilliaanse musici in de wijde omgeving van Den Haag. Muziek in het algemeen. Dingen die me opvallen op straat. Mensen die me opvallen op straat. De website die ik moet gaan bouwen voor een Antilliaanse welzijnsorganisatie. De musea die ik bezocht, de boeken die ik lees.

800 Leerlingen die ik iedere week weer zie. 800 Mensen/mensjes die zich in een razend tempo ontwikkelen, ieder met hun eigen gewoontes, muziek, kledingstijl, omgangsvormen. Fascinerend om mee te maken, en genoeg belevenissen om een aparte log mee te vullen.

Toekomstplannen, want dat ik over niet al te lange tijd die 800 leerlingen ga verlaten om ander werk te gaan doen is wel zeker.

Willen je lezers dit allemaal lezen? Ik heb geen idee. Wil ik er nog over schrijven? Ook dat weet ik niet. Terug naar de konijnenlog waar het allemaal mee begon; dat kan ook nog.

Kortom: ik ben er nog niet uit.

For now, this is all, folks. Reageren mag, graag zelfs. Enneh... cul8r!

In memoriam: Pim

Een week en een dag heeft hij bij ons gewoond, onze lieve Pim. Zo'n zacht en zachtaardig konijn, een en al vriendelijkheid. Met groot enthousiasme viel hij aan op zijn eten, liet zich knuffelen, zat Jansen achterna en samen ontsnapten ze keer op keer uit de kooi. Door Pim werd Jansen weer een echt konijn.

Gek op een aai over zijn koppie, op worteltjes en appel, op donderjagen in de kamer. Samen met Jansen op strooptocht en mij 's morgens wakker maken door zijn ondeugende koppie om mijn slaapkamerdeur te steken.

En toen werd het dinsdag 16 januari, en ging Pim onder het mes. Als echte man wilde hij namelijk zijn territorium bepalen, en sproeide de hele kamer onder. Voor Jansen was het frustrerend om continue belaagd te worden door een hitsige vent, dus moest Pim gecastreerd.
Gisteravond was hij weer thuis, nog een beetje groggy, nog knuffeliger dan anders. At enthousiast lof en wortel, knabbelde hooi.

Vanmiddag brachten we hem terug naar de dierenarts omdat hij niet meer at, niet meer dronk, apatisch in zijn hok zat en zich niet meer verroerde.
De dierenarts wist hem iets op te lappen, en Pim zou de nacht thuis doorbrengen. We reden in storm en regen naar Wateringse Veld om hem op te halen. Wat was ik bang in de auto.

Helaas bedroog mijn voorgevoel me niet. Onze lieve zachte Pim, onze Houdini, onze grote lolbroek ... één week heeft hij van een mooi leven genoten. Eén week lol gemaakt, een week óns laten genieten van zijn lieve karakter, zijn zachte vel. Jansen heeft afscheid van hem genomen hier thuis, hem zorgvuldig besnuffeld, zijn oortje gewassen.

I'm so sorry my sweet rabbit,this wasn't meant to be.

Jaaroverzicht 2006

Daar istie dan, op veler verzoek: het Jaaroverzicht 2006. Met als motto:


A kiss can change the world

Januari
De eerste avond van het nieuwe jaar breng ik door in Rotterdam, in het gezelschap van een heleboel Antilliaanse vrienden. De vriend die ik dan nog heb, laten we hem D noemen, vertrekt eind deze maand naar Curaçao, needless to say dat dat nogal wat voorbereiding en de nodige stress vergt. Ondertussen wordt er natuurlijk uitgegaan, meewerkt aan een onderzoek bij de TU Delft en op de laatste dag van janauri breng ik D. weg naar Schiphol.

Februari
Uit eten met vrienden, veel dansen, dochter krijgt een etsbrug aangemeten, dochter wordt 16, de banden met wat later zal blijken mijn huidige vriend en soulmate zou worden worden aangehaald. We noemen hem hier X ;-) Dochter gaat met haar vader naar Parijs.

Maart
X heeft mijn hulp nodig bij het vormgeven van zijn scriptie en powerpointpresentatie. Mijn agenda in maart meldt dan ook een hele hoop afspraken met X. Hier, bij hem thuis, bij hem op kantoor, in het uitgaansleven... We werken tot we erbij neervallen, hebben onnoemelijk veel lol, delen eenzelfde passie voor muziek, voor boeken, voor het goede leven, de gesprekken kaatsen heen en weer. Vrienden in het uitgaansleven – en mijn dochter - hebben nog eerder in de gaten wat er aan de hand is dan wij. Bij ons is het kwartje dan namelijk nog niet gevallen.

April – A kiss can change the world
Op de gekste uren, verwacht en onverwacht, staat X voor de deur. Heerlijke tijden. En dan, uitgerekend in de maand dat mijn vriendschap met deze bijzondere, uiterst muzikale man wordt bezegeld, sterft mijn muziekleraar van de Vrije School. Samen met een vriendin, die ik al járen niet meer had gezien, ga ik erheen. De crematie is een prachtige plechtigheid, I en ik staan met de armen om elkaar heen. Heel bijzonder om elkaar bij deze gelegenheid weer terug te zien.
Een vriend wordt 50, met X ga ik naar het graf van mijn oma om haar sterfdag te gedenken, de konijnen worden ingeënt tegen myxomatose en VHS, dochter en ik gaan samen naar een Antilliaans salsa-café in Den Haag, en na heel veel gesprekken met X hier in Voorburg en D op Curaçao besluit ik om toch naar Curaçao te gaan. Om in ieder geval mijn relatie met D netjes af te sluiten. Met lood in mijn schoenen stap ik op het vliegtuig, met in mijn hoofd de woorden van X: ik ga nergens heen, ik blijf hier en wacht op je.

Mei
Het is heerlijk om weer op Curaçao te zijn, oude vrienden terug te zien, kennis te maken met de familie van D. Ik ben er nu niet als toerist, maar leid het leven van een inwoner van het eiland. Het verschil is verbijsterend. Kennis maken met de levensomstandigheden van sommige Antillianen is een eye-opener die zijn weerga niet kent. Maar hoe slecht sommigen het ook hebben, er is altijd reden tot feest. Wat muziek, vrienden en bier, meer hebben ze niet nodig. Onder de eindeloze sterrenhemel zitten we dan ook vaak tot laat buiten.
Het is natuurlijk niet altijd rozengeur en manenschijn; ik mis X vreselijk (thank God for email) en weet na 4 dagen zéker dat mijn toekomst in Nederland ligt, bij hem, en niet hier op Curaçao. Ben dan ook heel blij dat ik na 9 dagen weer terug mag.

Op Schiphol zie ik gelukkig mijn dochter weer, en ’s middags hebben X en ik alweer ons eerste goede gesprek.

De terugslag van alle ondergane emoties volgt onverbiddelijk en ik meld me een paar dagen ziek. Door de goede zorgen van mijn fysiotherapeut, de aandacht van vriendinnen, mijn dochter en X ben ik gelukkig alweer snel opgeknapt.

Het leukste evenement in mei is de surprise-party die mijn dochter en een vriendin voor mij organiseert; mijn 44e verjaardag vierde ik namelijk op Curaçao maar de dames willen hier ook feest. Na een dag heel hard werken met X word ik met een lullige smoes naar het huis van mijn ex gestuurd, waar de kamer inderdaad vol zit met vrienden. Heel apart om te ervaren dat je dochter zo iets voor je organiseert. Het is een geweldige middag/avond!

Juni
Veel voetbal-avonden in juni, meestal in het gezelschap van dochter en/of X. Veel studie ook nog, half juni slaagt X met 3 achten voor zijn examen. Examen voorbij, en er is weer tijd voor muziek. X treedt veel op, en vaak ga ik mee naar de optredens en komen we als de vogeltjes alweer fluiten, pas thuis. Tegen de tijd dat anderen de volgende dag aan de lunch toe zijn, zitten wij aan onze ontbijtbroodjes-met-jus d’orange, luisteren muziek en praten.
Geheel volgens Antilliaans gebruik wordt er ’s avonds vaak eten gehaald; of bij de Chinese Antilliaan, een van de Surinaamse toko’s of simpelweg bij de pizzaboer om de hoek.

Juli
Dochter en ik vertrekken naar Turkije, X naar Engeland waar hij moet spelen met een band. Of het zo voorbestemd is, zijn we in precies dezelfde week weg.
Als iedereen weer terug is op honk, gaan we naar het Zomercarnaval waar X speelt met de ene band, en ’s avonds naar Delft waar hij speelt met de andere band. In de kokende hitte staan dochter en ik als een stel groupies op de Coolsingel; ze wil níet weg voordat het optreden is afgelopen en geniet zichtbaar. Een 16-jarige die niet weg te meppen is bij het optreden van een Antilliaanse band.... het is een bijzonder kind, en dat is het!

Augustus
Met haar vader verdwijnt dochterlief naar Duitsland, ik vermaak me met vrienden.
Een sterfgeval op Curaçao zorgt ervoor dat X stante pede weg moet; gelukkig kunnen we zijn verjaardag nog nét vieren met een etentje.
De vakantievierders drijven Duitsland uit door de overtollige regen en komen vervroegd terug. Ook X arriveert weer op Schiphol en wordt door mij opgehaald.
De maand eindigt cultureel: dochter en ik gaan naar de grote Rembrandt-tentoonstelling in Amsterdam, er is een cultureel festival in Voorburg en een dag later de Haschiba in Den Haag.

September
Hier in huis heeft dochterlief de konijnen, bij haar vader thuis heeft ze geen dieren. Op een mooie zomerdag rijden we derhalve naar Abcoude, om daar een prachtig stel ratjes op te halen. Ze noemt ze Mini en Cooper.
X, percussionist in hart en nieren, vond dat ik ook maar eens op percussieles moest. Dat blijkt verrassend simpel te organiseren: in Voorburg is een prima drumschool, waar Cubaanse percussieles gegeven wordt. 11 September heb ik mijn eerste les.

Dochter, vriendin en ik zijn bij de opnames van Raymann. Een paar dagen later speelt een salsa-band in het park hier in Voorburg, en ook daar zijn we bij. Denk: pastasalade, een picknickkleed, zonnige zondagmiddag, X die ook nog langskomt... het is wéér een geweldige dag.

Helaas rijdt een plaatsgenoot mijn auto in, en veroorzaakt een schade van € 2100! Ze komt het contant brengen, wil geen gedoe met de verzekering. Soms snap ik mensen écht niet. Enfin.
De maand wordt afgesloten met alweer een optreden van X, gelukkig vlakbij in Leidschendam. Weer een heerlijke avond waar Antillianen uit de hele Randstad op af komen om samen te genieten van de muziek van hun eiland.

Oktober
Belle Perez in concert! Een spetterend optreden van deze Belgische Latina in Amsterdam. Dochter en ik genieten er enorm van. De volgende dag begint ze aan haar nieuwe baan bij de Albert Heijn hier om de hoek. We gaan samen shoppen in Haarlem een week of wat later, en verbazen ons over de vriendelijkheid in de winkels. Wat een verschil met de hufterigheid in Den Haag!
In de herfstvakantie bezoek ik een concert van Izaline Calister, die haar roots heeft op Curaçao.

November
Uit onvrede met mijn huidige baan had ik al besloten, dat ik aan het eind van dit schooljaar de deur definitief achter me dichttrek. In november valt eindelijk het kwartje voor de nieuwe baan: op je 44e eindelijk weten wat je wilt gaan doen.... beter laat dan nooit! Ik zal een opleiding moeten gaan doen, veel opleidingen moeten gaan doen, maar ik heb er zin in. Dankjewel X, voor de opmerking die me de goede kant op stuurde.
Op een zondagmiddag zwerven dochter en ik door de stad, en sluiten de middag af met een kop koffie en een waanzinnig goede tompouce bij de Bijenkorf. Gezeten achter de hoge ramen laten we de stad aan ons voorbijtrekken, en genieten.
Net zo genieten X en ik als we in een van onze gezamenijke weekends ’s morgens gaan ontbijten in de stad; het blijft een bijzonder begin van je zondag.

December
Ontbijt bij Bazar in Amsterdam, en daarna de voorstelling van Dubbelspel, daar begint december mee. Dat kon dus al niet beter. Dat ik verderop in de maand, als 44-jarige, door een 49-jarige in een karretje door de Mega Stores werd gereden, was natuurlijk wel een dieptepunt. Maar een lol dat we haddden :-)
Toen kwam de kerstperiode. Afsprekerig en agenda-gericht als wij Hollanders zijn, wilde ik natuurlijk weten wat iedereen deed die periode. Dan moet je dus geen Antilliaanse vriend hebben... we zien wel is het grote motto. Dus dat deden we dan maar. En het kwam helemaal goed.
De 23e was er kaarsjesavond, met ex en dochter erheen. Warme chocomel, nepsneeuw en de sterren aan de hemel weerspiegeld zien in de ogen van je dochter. Geweldige avond. De 24e speelde X en ik ging mee. Samen ontbeten we Eerste Kerstdag en gingen daarna ieder ons weegs. ’s Avonds kwam dochter hierheen, en samen gingen we Tweede Kerstdag naar oma met een mand vol kadootjes. De dag erna gingen we samen dansen bij Greve.
Ouwejaarsavond vierden we, tot verbazing van velen, met X, mijn dochter én mijn ex. En het was een hele geslaagde happening.

Zo eindigde het jaar 2006 in het gezelschap van 3 mensen die me heel lief zijn: de vader van mijn dochter, mijn dochter zelf en meneer X. Mijn soulmate, door een toevallige speling van het lot in mijn leven gekomen. Om er hopelijk nooit meer uit te verdwijnen.



Wat u nog mist in dit overzicht? De nodige ellende op gezondheidsgebied, tig ziekenhuisbezoeken, etentjes met vrienden, nog meer concerten, verhalen over mijn werk enz. enz. enz. Tja, en dat laten we dus lekker zo. Je kan niet aan de gang blijven he?
Mijn agenda van afgelopen jaar kan definitief de kast in. Het was een bewogen jaar, een mooi jaar. Een jaar wat mijn vensters op de toekomst definitief geopend heeft.

Time flies

Marloes vraagt mij terecht waarom ik zo weinig schrijf. Een aantal redenen: er zijn nog maar weinig mensen die dit log lezen, de overstap naar Blogger heeft het aantal reacties geen goed gedaan. Teveel privacygevoelige dingen in mijn leven, waar ik niet over kan en wil loggen. Mezelf de tijd niet geven om me te verdiepen in de ins en outs van Blogger, waardoor de logs dan grafisch gezien net weer niet zó op het scherm verschijnen als dat ik dat zou willen.



Enfin (om met Martin Bril te spreken).

Het is weer januari. Januari 2007. Gaat de tijd bij u ook zo snel? Als ik het afgelopen jaar terugdenk, is er zo ontzettend veel gebeurd. Daarover in een latere log meer (ja Loes, die verschijnt zéker deze week nog :P ). Het is een verschrikkelijk cliché, maar time flies when you’re having fun.



Straks de kerstspullen opruimen. Heerlijk, de kamer weer herkenbaar als míjn kamer. Gisteravond bracht ik mijn vriend naar huis, en die verzuchtte ook al verrukt dat het leven nu weer normaal ging verlopen. Lekker. Alle vreetfestijnen voorbij, de vraag: “wat doen we met oma met de feestdagen?” hoeft niet meer beantwoord te worden, de koelkast bevat bijna alleen nog maar gezond voer en de kerstcd mag Godzijdank ook weer opgeruimd.

Begrijp me niet verkeerd: december is een hele gezellige maand. Maar ik word er af en toe zo MOE van.

Nog één week kerstvakantie te gaan. Aan de slag Rosa, benut je tijd goed!