Vreugde en verdriet

Mijn dag begon, zoals altijd, met het lezen van het nieuws op internet. Het ongeluk op de N14 bij Wassenaar trok mijn aandacht. Gatver, er waren jongeren van HGC bij betrokken. Het waren dus Wassenaarse jongeren. Even doorklikken leverde mij de trieste informatie op dat het meisje wat stierf in de nacht van 3 oktober, 1,5 jaar mijn leerling is geweest. Vrolijke onbezonnen Sas, die het maximale uit het leven wilde halen wat erin zat.

Ik geloofde er niets van. Dit kon niet waar zijn. Maar alle info die ik verzamelde, leverde hetzelfde beeld op. Sas is er niet meer. 18 Jaar, net begonnen aan de universiteit, sprankelend mooi meisje. In een waas van herinneringen en verdriet moest de dag eigenlijk nog beginnen.

Later op de dag had ik het tweede gesprek bij een instelling voor sociaal-cultureel werk in Den Haag. Dat liep zo plezierig, dat ik daar per 1 november mag beginnen. Na bijna een jaar werkeloosheid, lekker weer aan de slag.

Het kwartje is nog niet helemaal gevallen. Niet over Sas, niet over het werk.

Eerst donderdag de begrafenis van een meisje wat midden in het leven stond, wat ik een mooie toekomst in de rechtspraak had gegund, een heerlijk leven met haar vriendinnen in Amsterdam. Iedere keer als ik mijn dochter spreek, realiseer ik me dat de moeder van Sas haar dochter nooit meer kan bellen. Het is zo wreed. Kinderen horen niet eerder te sterven dan hun ouders.

Het is een klassiek cliché, maar ook nu liggen vreugde en verdriet weer heel dicht bij elkaar.